Porcelana została wynaleziona w Chinach w VII wieku. Należy do rodzaju białej ceramiki, produkowanej z kaolinowej glinki, skalenia oraz kwarcu. Mieszankę te po odpowiednim uformowaniu wypala się w bardzo wysokiej temperaturze około 920 do 980 stopni Celsjusza dla wyroków nieszkliwionych i jeszcze wyższej, od 1280 do 1460 stopni dla wyrobów szkliwionych.
Przedmioty wykonane z porcelany cechują się niską nasiąkliwością, wysoką wytrzymałością, odpornością i nieprzepuszczalnością.
Porcelana ma trzy główne grupy zastosowań. Po pierwsze stosowana jest jako izolator, zarówno nisko-, jak i wysokonapięciowy. Po drugie do produkcji sprzętu laboratoryjnego, a po trzecie – wyrobów przeznaczonych do użytku w gospodarstwie domowym.
Ceramikę dzielimy również ze względu na jej właściwości fizyczne. Ceramika twarda wytwarzana jest w procentowej zależności z 40 do 60 procent kaolinu, dwudziestu do trzydziestu procent skalenia i takiej samej ilości kwarcu
. Porcelana miękka natomiast to od 25 do 40 procent kaolinu, tyle samo skalenia i od 30 do 45 procent kwarcu.
Minęło bardzo wiele czasu od wynalezienia porcelany w Chinach do momentu początków jej produkcji w Europie. Był wiek osiemnasty, gdy Ehrenfried Walther von Tschirnhaus po raz pierwszy zastosował tę technologię produkcji. Zainteresowanie porcelaną stało się olbrzymie, a sam materiał nazywany był „białym złotem”. Jej produkcja miała miejsce w Dreźnie i Miśni. Produkcje rozpoczęto także w Wielkiej Brytanii, gdzie w roku 1785 odkryto recepturę tak zwanej kostnej porcelany.
